بر فرازِ گمنامی

انسان، اشرف مخلوقات است و جایگاه ویژه‌ای در نظام آفرینش دارد. از این‌رو، هرگونه تلاش برای برآوردن نیازهای او، در پیشگاه خالق هستی، ارزشمند و مشکور است. تا آنجا که از سویی تلاش برا ی رفع نیازهای او باعث می‌شود انسان جایگاه ویژه‌ای نزد خداوند متعال پیدا کند. پیامبر اکرم ^{صلی الله علیه و آله} فرمود: مردم به منزله عیال خداوند مى‌‏باشند، دوست داشتنى‏‌ترینِ خلق پیش خدا کسى است که به مردم نفع برساند. از سوی دیگر، بی‌توجهی به خدمت به دیگران، آدمی را از دایره مسلملنان خارج می‌کند.  پیامبر اکرم ^{صلی الله علیه و آله} فرمود: من أصبح لایهتم بامور المسلمین فلیس بمسلم، یعنی اگر کسی دغدغه خدمت به مسلمین و رفع گرفتاری‌ها و برآوردن نیازهای آنان را نداشته باشد، نمی‌تواند خود را مسلمان بنامد. سعدی شیرین سخن نیز چه زیبا این حدیث شریف را به شعر درآورده که؛ تو کز محنت دیگران بی غمی، نشاید که نامت نهند آدمی.

در جامعه اسلامی‌مان، افراد خیر و نیکوکار فراوانی یافت هستند که دل در گرو خدمت به دیگران داشته و هرکدام به نوعی در این عرصه تلاش می‌کنند. از ساخت و وقفِ مسجد، حسینیه، بیمارستان، درمانگاه و مدرسه گرفته تا وقف سالن‌های ورزشی، دانشگاه و مراکز علمی و پژوهشی.

همه این اقدامات، خداپسندانه است و قابل تحسین و تعظیم، که نشان از روح بلند و دل دریایی نیک اندیشان و واقفان خیراندیش دارد. تمام کارهایی هم که صورت گرفته، هم ارزشمند است و هم لازم. اما کافی و تمام کار نیست.

در بین تمام خدمات و کارهای خداپسندانه، جای خالی یک اقدام بسیار لازم و ضروری، مشهود است. و البته بسیار با ارزش که در پیشگاه الهی نیز قطعا پاداش فراوانی خواهد داشت. آن خدمت بزرگ و پرارزش،