نسیمی از آسمان

این چند وقته تو فضای مجازی و ماهواره ها درباره اماکن مقدس شبهات زیادی وارد شده

مثلا یکی گفته بالاخره دین در مقابل علم زانو زد

امامزاده ها هم با الکل ضد عفونی شدن

در جواب به این شبهه باید گفت که:

اولا این شبهه نشون دهنده اوج جهالت و نادونی سازنده اش هست.

چون دین، و علم با هم مخلوط هستن دو تا چیز جدا نیستن که با هم درگیر بشن و یکی اون یکی رو به زانو دربیاره.  مخصوصا، دین مبین اسلام، عین عِلمه و برای علم و دانش ارزش قوق العاده ای قائله. دین اسلام که بزرگترین دینه، و طبیعتا معجزه ایه هم که با خودش آورده بزرگترن معجزه هست، در قالب کتابه. و این نشون دهنده اینه که اسلام چقدر به کتاب، مطالعه و دانش اهمیت میده. تازه، اولین آیه ای هم که نازل شده در این کتاب کلمه اقراء هست یعنی بخون. خوندن و یادگیری اولین آیات این کتاب بوده. اصلا این کتاب اومده که مردم رو از جهالت نجات بده. تو خیلی از آیات این کتاب، تاکید بر دونستن و بگار گرفتن عقل کرده و مردم رو از جهالت و گیجی و نادونی منع کرده.

دوما؛ به اندازه ای تو احادیث ما نسبت به علم و سواد تاکید شده که تو هیچ مکتبی به این اندازه تاکید نشده. اهل بیت علیهم السلام فرمودن، کمال دین علم آموزیه، یا یادگیری و علم آموزی بر هرکسی واجبه یا این حدیث مشهور که زگهوار تا گور دانش بجوی. تو این دین یک ساعت فکر کردن که انسان رو از گمراهی نجات بده از هفتادسال عبادت بهتر و ارزشمندتره. حالا با این حرفها، چطور میتونیم ادعا کنیم دین غیر از علمه و یا با علم در تضاد هستن؟

سوما: اسلام تاکید می کنه برای هر کاری باید از راهش وارد شد. مثلا اگه مریض شدی به سراغ دکتر و دارو باید بری و اگه برای معالجه اقدام نکنی گناه کردی و فردای قیامت باید جواب پس بدی. هیچ جای دین نداریم که سراغ پزشک و درمان نرید و فقط دعا کنید. بلکه دین دستور میده از دارو درمان استفاده کن ولی فقط بدون که شفا دست خداست و خدا تو این دارو شفا قرار داده که وقتی ازش استفاده میکنی خوب بشی. تاکید دین رو اینه که از وسیله استفاده کن ولی خدا رو فراموش نکن.

چهارم اینکه: دین ما یه دین عقل و خِرده. خود پیامبران و امامان هم بر اساس عقل از دارو استفاده می کردن و تابع قوانین مادی بودن. قوانینی که خدا تو این عالم قرار داده. مثلا خدا سم و زهر رو کشنده قرار داده. لذا می بینیم خیلی از امامان ما با سم به شهادت رسیدن. حالا اگه حرم امامزاده ها، ضدعفونی بشن، کار کاملا عاقلانه ایه و دین این کار رو توصیه و تاکید می کنه و نشون میده که دین و دینداری خرافات و خرافه پرستی نیست. عقل مداره و برای انسان و سلامتیش ارزش قائله. همون دینی که میگه به زیارت امامزاده ها برو، نماز جماعت شرکت کن، توصیه میکنه این جاها ضدعفونی بشن. اگه نماز جماعت باعث تجمع و انتشار بیشتر این ویروس میشه، تعطیل بشه.

پنجم: منکر معجزه نیستیم و قائلیم که معجزه حقه و رخ داده و باز هم خدا بخواد رخ میده. خدا هر کسی رو صلاح بدونه شفا میده. توسل به امامزاده ها و حرم اهل بیت علیهم السلام، ما رو به خدا نزدیک میکنه و یه راهیه برای صحبت کردن ما با خدا. ما وظیفه مون رو باید انجام بدیم، دعا هم رو نباید ازش غافل بشیم. خدا اگه به مصلحتمون بدونه بدترین دردها و بیماری های لاعلاج رو به این واسطه شفا میده و نمونه های خیلی زیادی هم از این معجزه ها وعنایت های اولیاء الهی رخ داده و جای هیچ شک و شبهه ای نیست.

السلام علیک یا اباصالح المهدی

عزیزی می‌گفت: با خودم حساب کردم دیدم از هشتاد میلیون جمعیت ایران حداقل 50 میلیون نفر روزانه دست کم بیست بار از کرونا حرف می‌زنند یا می‌شنوند. چرتکه انداختم که اگر هر کدام روزی بیست بار گفت و شنود کرونایی داشته باشند، می‌شود روزی یک میلیارد. با خودم گفتم اگه به جای کلمه کرونا هر کدام خدا را تلفظ می‌کردند چه می‌شد!؟

حرفش خیلی به دلم نشست

دیدم عجب دردی است این دلمشغولی کرونایی.

با خودم فکر کردم و گفتم: امام زمان ^{علیه السلام} صاحب و مولای ماست. خودش فرموده به واسطه من بلا از شما دور می‌شود. ای کاش به جای آن یک میلیارد کرونا گفتن، به نیت امام زمانمان صلوات می فرستادیم.

اصلا بیایید با هم قراری بگذاریم.

هر جا اسم کرونا آمد، برای سلامتی امام زمان صلوات بفرستیم.

امام هم، مهربان است و کریم. خیالتان راحت زیر دین کسی نمی ماند.

در آستانه امتحان ظهور قرار گرفته ایم. اینکه چند روزِ دیگر تا آن روز موعود مانده، نمی‌دانیم اما بسیار نزدیک است. برای همین باید خودمان را آماده کنیم، تا بتوانیم به یاری مولایمان بشتابیم و در صف یاران امام زمان علیه السلام قرار بگیریم. وگرنه خدایی ناکرده.

در این مسیر، شرط اول قدم آن است که مجنون باشی. مجنون هم که باشی، دلت می خواهد عطرِ نام و یاد محبوبت را همه جا منتشر و دل های شیعیان را متوجه آن وجود مهربان کنی!

اصلا بیایید قراری بگذاریم. حداقل سه شنبه هایمان را مزین به یاد و نام مولایمان کنیم؛ به نام سه شنبه های مهدوی.

سه شنبه هرهفته، به عشق مولایمان خدمتی انجام دهیم، دلی را شاد و دیگران را مهمان خوانِ کرمِ امام زمان علیه السلام کنیم.

مثلا با یک شیرینی ساده، شربت، دمنوش و . دلهای دوستان و همکارانمان را متوجه مولایمان کنیم و از آنان بخواهیم برای سلامتی و تعجیل در فرج شریفشان دعا کنند.

مطمئن باشید انتشار رایحه دل انگیز یاد و نام مولایمان هرجا منتشر شود، آرامش، صفا، معنویت و عشق را به آنجا خواهد کشاند.

به امید روزی که جهان سرمست نام و یاد مولایمان شود.

رفتن به بیمارستان و همدم شدن با پرسنل اونجا، ، برکات زیادی داشت. یکی از برکاتش این بود که دکترهمتی، یا همون محسن جون خودمون، منو با چند نفر از خیرین عرصه سلامت آشنا کرد. قرار بود بعد از ظهر، با یکی‌شون که خیلی مشتاق بود برای حوزه سلامت و درمان، یه خونه وقف کنه، جلسه داشته باشیم و چندتا پیشنهاد برای وقف بهش ارائه کنم.

  نماز که تموم شد، یکی از نمازگزارها، که از بیمارهای بخش جراحی بود و با ویلچر، خودش رو به نماز جماعت رسونده بود، میخواست از در نمازخونه بیرون بره که رفتم پیشش. یه نگاه به پله های بیرون نمازخونه کردم و یه نگاه به ویلچر اون بنده خدا و بهش گفتم: از این در چه‌جوری تونستید بیایید تو؟ با یه لحنی که سرشار از آرامش بود، گفت: سخت بود ولی به لطف خدا، دوستان کمک کردن و توفیق شد بیام نماز جماعت. موقع بیرون رفتن، ویلچرش رو گرفتم و با کمک یکی از پرستارها، به سختی از پله ها بردیمش پایین. خیلی تشکر و ابراز محبت کرد. من هم مرام گذاشتم هدایت ویلچر رو به عهده گرفتم و تا بخش رسوندمش. وارد بخش که شدیم، دیدم یه صدای آه و ناله ای که بوی دعوا می داد، به گوش می خورد. صدای یک جوان بود که به خاطر تصادف تو اون بخش بستری بود. با موتور تصادف کرده بود. از چند ناحیه دچار شکستگی شده بود و با اینکه عمل شده بود ولی به خاطر دردهایی که داشت مدام آه و ناله می کرد. الان داشت با یکی از پرستارها کَل‌کَل می کرد که چرا مسکن قوی تر به من نمی‌زنید. موقعی که رسیدیم کنار تخت دوست ویلچریم و خواستم کمکش کنم بره رو تختش، تازه فهمیدم، بنده خدا چه دردی کشیده تا پایین اومده و الان هم چه مصیبتی کشید تا دوباره بره سرجاش. هرچند اصلا به رو خودش نیاورد. رفتم پیش همون جوان ناله کن بخش. بعد ازاینکه سلام و احوالپرسی کردم، رو به من کرد و گفت: حاج آقا، آخه من چه گناهی کردم که باید این بلا سرم بیاد، این همه آدم چرا من فقط باید تصادف بکنم، هرچی سنگه مال پای لنگه و .

طبق معمول آماده شدم که برم بیمارستان. سوار اتوبوس که شدم، یه صندلی خالی پیدا کردم و رفتم نشستم. تا نشستم به بغل دستم سلام کردم و این سلام کردنه، باعث شد سر حرف وابشه. چندتا سوال داشت که پرسید. اونقدر گرم صحبت شدیم که سر ایستگاهی که باید پیاده می شدم، دلم نیومد بحث رو نیم کاره بذارم و برم. البته دلشوره دیر رسیدن رو هم داشتم. دلم نمی خواست سر قراری که دارم دیر برسم. خدا رو خوش نمیاد، کسایی که منتظرت هستن رو معطل کنی، خودش یه نوع حق الناسه، مردم هم هر کی برای خودشون هزارتا کار و گرفتاری دارن.

 خلاصه پیاده شدم و باقی مسیر رو با تاکسی رفتم که از قضا، تو ترافیک گیر کردم. راننده هم که آدم فرزی بود، قبل از اینکه بین ماشین ها، گیر بیفته، سریع پیچید تو یه فرعی و راهش رو ادامه داد، غافل از اینکه من باید از همین خیابون می رفتم. مجبور شدم وسط راه پیاده بشم و از یه خیابون فرعی، با سرعت خودم رو برسونم. مسیر جدیدی بود و تو این چند وقتی که بیمارستان می رفتم، این خیابون رو ندیده بودم. در ضلع شرقی بیمارستان، خیابون خلوت و آرامی بود، اما یه جورایی فرق داشت. تو پیاده رو کنار بیمارستان، چندتا چادر مسافرتی برپا بود. تو یکی از چادر ها یه زن و مرد میانسال، تو یکی دیگه هم یه مرد جوان با یه دختربچه چهارپنج ساله. کنار خیابون هم چندتا ماشین با پلاک شهرستان پارک بود که از پتو و سایل توی ماشین می شد فهمید که مسافرند و غریب.

عزیزی می گفت وقتی دلت لَک می زند برای خدا کاری انجام بدهی، خدا خودش راهش را پیش رویت قرار می‌دهد. فقط باید زرنگ باشی و فرصت را غنیمت بشماری. راست می گفت. اصلا بهتر بگویم، آیه قرآن را به زبان خودمانی برایم ترجمه کرده بود. وَالَّذینَ جاهَدوا فینا لَنَهدِیَنَّهُم سُبُلَنا. و خداوند با نیکوکاران است.

بعد از نماز، با دکترمحسن و چندتا از رفقاش، از نمازخانه بیرون آمدیم. خانم مُسنی جلو آمد و گفت: حاج آقا، ببخشید می تونم یه دقیقه وقتتون رو بگیرم؟ گفتم در خدمتم، بفرمایید؟ طوری برخورد کرد که انگار حرف خصوصی دارد. دکتر رو به من کرد و گفت: حاجی ما میریم درمانگاه، همینجوری تشریف نبری، اونجا منتظرتم.

-حاج آقا، من دخترم تو بخش جراحی ن بستریه، اونجا یه خانم مسنی هست که هیچکی  پیشش نیست بهش برسه، فکر کنم به خانوادش برگه همراه ندادن، می تونید براش کاری بکنین، ثواب داره.

-چشم میپرسم ببینم قضیه اش چیه، کاری از دستم بربیاد وظیفه است.

خدا حافظی کرد و رفت. رفتم به طرف اتاق محسن. در زدم و وارد شدم. طبق معمول خیلی گرم تحویل گرفت و گفت:حاجی اگه عجله نداری، نهار پیش ما بمون؟ نمی‌دونم غذای امروز چیه، اگه افتخار می‌دی بگم غذا رو بیارن؟

به شوخی بِهش گفتم: خودت می دونی من نهار نمی خورم تعارف می کنی! خدا خیرت بده، باید برم. راستی دکتر، اون خانمی که بیرون سوال داشت، می گفت یه خانمی تو بخش ن بستریه، ظاهرا به خانوادش برگه همراه ندادن، اون هم به همراه نیاز داره.

-این خانمی که بستری شد، مشکلش برگه همراه نیست. کسی رو نداره.

-چطور؟

آدمی زاد در همه حال به آرامش نیازمند است و در هنگامه سختی ها نیازمندتر. در این هنگام اگر آرامش باشد، تحمل ناگواری‌ها آسانتر، مدیریت بحران باموفقیت بیشتر و کنترل خود و اطرافیان در مقابل ناخوشی‌ها بسیار بهتر صورت خواهد گرفت.

یکی از زمان هایی که به دست آوردن آرامش و حفظ آن کمک شایان و قابل توجهی به انسان و اطرافیانش می کند، زمان بیماری است. وقتی جسم بیمار شده و قوای آن تحت تاثیر بیماری تحلیل می روند، داشتن طمأنینه و آرامش می تواند این دوران را پشت سر بگذارد و سلامت خود را بهتر و زودتر به دست آورد. البته دستیابی به آرامش برای اطرافیان بیمار نیز نقش بسیار مهمی در مدیریت درمان و معالجه بیمار دارد. وقتی بستگان بیمار بتوانند بر اضطراب و نگرانی خویش غلبه کنند، سختی های پرستاری و مراقبت از بیمار را با آرامش و به راحتی پذیرا باشند، طبعا خیلی بهتر می توانند بیمار را دلداری داده و روحیه او را تقویت نمایند. از این رو می بایست برای برای رساندن بیمار و اطرافیانش به ساحل آرامش گامی مهم و اساسی برداشت  چرا که این کار، اقدامی لازم، مهم و بسیار پرارزش و خداپسندانه خواهد بود.

یکی از مکان هایی که در رسیدن و به دست آوردن به آرامش کمک قابل توجهی به انسان کرده و نیرویی تازه به او می بخشد، بقاع متبرکه امامزادگان و اولیاء الهی هستند. چرا که سرمنشاء آرامش خداوند متعال است و فقط با یاد اوست که انسان به آرامش می رسد و این بندگان صالح خدا، که غرق در یاد خدا و جانشان سرشار از آرامش الهی بوده، حلقه های اتصال زمین به آسمانند و اینچنین هرکس به آنها پناه میبرد، با آنها نشست و برخاست می نماید، از عطر وجود آنها بهره مند شده و جانش به یاد خدا و آرامش الهی معطر می گردد.

با این بیان، می بایست تمام توصیه ها و سفارش های رسول خاتم ^{صلی الله علیه وآله} را با دل وجان شنید و برای امتثال اوامرش لحظه ای درنگ ننمود. یکی از توصیه های آن حضرت، زیارت خود، فرزندان و نوادگانشان بوده و تا آنجا برای آن حضرت اهمیت داشته که فرمود: مَنْ زارَنی اَوْ زارَ اَحَداً مِنْ ذُرِّیَّتی، زُرْتُهُ یومَ الْقِیامَةِ فَاَنْقَذْتُهُ مِنْ اَهْوالِها؛[3] كسى كه من یا یكى از ذریه ام را زیارت كند روز قیامت به زیارت او می‌آیم و او را از هول و وحشت‌‏هاى آن روز مى‏‌رهانم.

پیامبران وانبیاء الهی، چنان در عشق پروردگار غرق بودند که غیر از او را نمی دیدند و غیر از خواست او خواهش دیگری نداشتند. خدوند مهربان نیز به آنها عشق ورزیده و آنها را به عنوان جانشینان خود برگزیده و مورد عنایت و محبت خاص خود قرار داده است. خداوند متعال آنقدر دوستشان دارد که آثار و نشانه‌های آنان را نیز، محترم شمرده و برای آن ارزش قائل است.

صندوقی که حضرت موسی ^{علیه السلام}، پس از تولد در آن قرار گرفت و به رود نیل انداخته شد نمونه ای از آن است. پروردگار عالم این صندوق را در نظر مردم چنان رفعتی بخشید که وقتی طالوت به فرماندهی لشگر توحید منصوب شد، قرآن کریم علامت و نشانه­ی شایستگی حكم­فرمائی او را آوردن صندوقی بیان می­دارد كه از قداست خاصی نزد بنی اسرائیل برخوردار بوده و به آن تبرك می­جستند.^[1] و اینگونه لیاقت فرماندهی طالوت که چوپانی فقیر بود و بسیاری از مردم با فرماندهی او مخالف بودند، به یُمن آن صندوق برای همگان ثابت شد و دلهایشان نسبت به این انتصاب آرام گردید. و اینچنین قرآن کریم آن صندوق را محترم و مایه آرامش الهی دانسته است.

پیراهن حضرت یوسف ^{علیه السلام} نیز قصه دیگری از این عنایت و محبت ویژه خداست. آنجا که پیراهنش را برای پدرش می فرستد و حضرت یعقوب ^{علیه السلام} که خود از انبیاء الهی بود با تبرک جستن به آن شفا گرفته و بینایی خود را به دست می آورد.[2]

آری خداوند متعال اینگونه پیامبران و فرستادگانش را عزیز و محترم می شمارد. البته مقام پیامبران یکسان نیست و خداوند بعضی را بر بعضی دیگر برتری داده است. «وَلَقَدْ فَضَّلْنَا بَعْضَ النَّبِیِّینَ عَلَی بَعْضٍ»[3] مقام و منزلت هر کدام هم که بالاتر باشد، ارزشمندی آثار و نشانه هایش نیز بالاتر خواهد بود.

در میان تمام پیامبران الهی، پیامبر اسلام حضرت محمد ^{صلی الله علیه و آله}، بهترین و برترین پیامبر الهی بوده و اگر ایشان نمی بود اصلا خداوند متعال زمین و آسمانی را خلق نمی کرد[4]. حال که اینگونه است نشانه ها و آثار آن حضرت از تمام آثار انبیاء پیشین برتر و ارزشمندتر است. مخصوصا اینکه این آثار گرانبها بازتاب و پرتوی از خورشید درخشان همان کوثری باشند که خداوند متعال نوید آن را به پیامبرش داده باشد.

با این بیان مقام ومنزلت امامزادگان جلیل القدر به خوبی معلوم می گردد. چرا که این بزرگواران؛

پیاده روی اربعین، تجلی عشق و عاطفه است. مهربانی و عطوفت است که آنجا موج می زند. در مسیر رسیدن به کربلا، عشق است که قدم ها را به حرکت وا میدارد. شور حسینی است که به بدن ها و گام های خسته جان می بخشیده، قلوب عاشقان را محبت مولایمان حسین طراوت می دهد. روزها و مسیرهای پیاده روی اربعین، لحظه لحظه اش، عشق و دلدادگی است. وقتی در آن مسیر پا می‌گذاری انگار حیاتی دوباره یافته‌ای. آنجا تازه معنی این حدیث را می فهمی که پیامبر عزیزمان صلی الله علیه وآله فرمود: اِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ علیه السّلام حَرارَةً فى قُلُوبِ الْمُؤمنینَ لا تَبْرَدُ اَبَداً؛ براى شهادت حسین علیه السلام ، حرارت و گرمایى در دلهاى مؤمنان است كه هرگز سرد و خاموش نمى شود. صحنه عجیبی است. رنگ، زبان و نژادها مختلف و متفاوت، اما همه همدل و همنوا، یک صدا ندا می دهند: لبیک یا حسین. آنجاست که انگشت حیرت بر دهان می گیری و با خود می گویی این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست! اصلا عشق به او فراتر از مرزها و جغرافیاست. حتی فراتر از دین و مذهب. عشق حسین همه را پای پیاده تا کربلایش می کشاند. جاذبه محبت اربابمان تمام عادات و قوانین مادی را به هم ریخته و برهمه دلها حکمفرمایی می کند. اگر تمام عالم جمع شوند و تمام داراییشان را خرج کنند نمی توانند اینچنین عاشقانی را گردهم جمع کنند. اما مولایمان حسین علیه السلام را بنگرید که با دلها چه کرده است که واله و شیدا، نه سرما می شناسند و نه گرما. نه خستگی برایشان معنا دارد و نه بی خوابی.

از زاویه ای دیگر نیز اگر به همایش عظیم پیاده روی اربعین می نگریم در می یابیم که این حرکت با ظهور امام زمان علیه السلام بی ارتباط نیست. مگر نه اینکه وقتی مولایمان ظهور می نمایند خود را به نام حسین ابن علی علیهماالسلام معرفی می نمایند. و لازمه این کار نیز آن است که جهانیان حسین علیه السلام را بشناسند و برای معرفی امام حسین علیه السلام چه زمانی بهتر از اربعین که از سراسر جهان عاشقان را به سوی خود جذب می کند.

از این رو، این فرصت بی نظیر را می بایست مغتنم شمرد و تا آنجا که می توان کمر خدمت برای برگزاری باشکوه تر این فرهنگ بست. در این میان که هر کسی و هر طیفی عاشقانه آنچه که در کف دارد را تقدیم زائران مولایش می کند، واقفان سلامت نیز می توانند در راه اعتلای فرهنگ عاشورا و اربعین گامی مهم و اساسی بردارند.